Էռնեստո Չէ Գեվարաի Մի Քանի Մտքերը

• Ես Ազատարար Չեմ: Ազատարարներ Գոյություն Չունեն: Մարդիկ Իրենք Են Իրենց Ազատում!( Y no soy un libertador. Además, los libertadores no existen. Son los pueblos los que se liberan por sí mismos…)
• Ես Միշտ Սիրել Եմ Երազել Եվ Երբեք Չեմ Դադարի Երազել , Քանի Դեռ Փամփուշտը Չի Կանգնեցրել Ինձ! ( Siempre me ha gustado soñar y no dejo de soñar jamás hasta que me pare la bala...)
•  Մենք Չենք Կարող Վստահ Լինել Նրանում , Որ Գոյություն Ունի Մի Բան Որի Համար Կարող Ենք Ապրել , Քանի Դեռ Մենք Պատրաստ Չենք Լինի Տալ Այդ Բանին Մեր Կյանքը! 
• Եղեք Իրատեսներ - Պահանջեք Անհնարինը !

Գլոբալիզմի Իրական Դեմքը

Իմպերիալիզմ

Իմպերիալիզմը ծագել է բանական մարդու հետ զուգահեռ: Իմպերիալիզմը ներկայցնում է իրենից մի համակարգ , որը նպատակ է հետապնդում ամբողջ մարդկության վարքագիծը,հայացքները,մշակույթը, վարքն ու բարքը հարմարեցնել մեկ անբոխի հայացքներին : Գլոբալիզմը Իմպերիալիզմին Հոմանիշ հասկացողություն է: 

 Այսօր շատ շատերը հակադրվում են Գլոբալիզմին , դեմ են այդ երևույթին: Սակայն քիչ չեն նաև այնպիսիները ովքեր ոչ մի բացասական երևույթ չեն տեսնում Գլոբալիզմի մեջ: Առաջին հայացքից հրապուրիչ է իրականում Գլոբալիզմը : Շատերը գտնում են , որ եթե մարդիկ ունենան մեկ կրոն ապա չի լինի պատերազմ , հակամարտություն և այլ սարսափելի իրողություններ: Գտնում են որ մեկ մշակույթը կբերի մարդկային հայցքների հակասությունների վերացմանը: Ահա այս գործոնները առաջ քաշելով նրանք հանգում են սխալ եզրահանգման թե իբր Գլոբալիզմը բերելու է Հավիտենական Խաղաղության , որն ել իր հերթին կապահովի մարդկության բարեկեցության աստիճանի շեշտակի բարձրացմանը: 

 Սրանք սոփեստություններ են և երբ մակերեսորեն ես նայում թվում է ճշմարտություն իսկ երբ խորությամբ ես սկսում դիտարկել , ապա Գլոբալիզմի բուն , իրական էությանն ես հանդիպում և սարսափում ես:

  Մարդկության մղիչ ուժը եղել է ձգտումը : Իզուր չէ որ Մարկեսը նշել է իր հանճարեղ միտքը՝ << Մարդկությանը առաջ է տարել  դժբախտ սերը>>:

Եթե մարդը չունի մի ինչ որ իր ապա նա ձգտում է ունենալ այն իսկ ունենալու համար հարկավոր է լարել ուղեղը և մտածել , պրպտել որն էլ բերում է նոր մտքերի որոնք չեն եղել մինչ ինքը: 

 Ֆրիդրիխ Էնգելսը Նշել է որ Բանական մարդը ծնվել է Աշխատանքից և  Homo Sapiens   նրա նախահոր աշխատանքի անցման պատճառով: Սակայն թույլ տվեք չհամաձայնել մեծն հանճարի հետ: Նախ մարդը բանական էակ է դարձել միմիայն Գոյության պայքարի և բնական ընտրության շնորհիվ: Գոյության պայքարը մղել է մարդուն աշխատացնել ձեռքը ոչ թե աշխատելու այլ պաշտպանվելու և հարձակվելու համար: Դա հետագայում հանգեցրեց նաև ձեռքի որպես աշխատանքի միջոց օգտագործելուն: Երբ մարդը հայտնաբերեց կրակը նա նախ այն օգտագործեց գայլերին,հովազներին և այլ գիշատիչներին վախեցնելու համար: Այսինքն կրակը ծնվեց նորից Մրցակցության մեջ հաղթելու համար և ոչ որպես սննդի մշակման համար:

 Մահակները նույնպես պայքարելու համար ստեղծվեց Մարդու կողմից և ոչ Քարին հարվածելու համար: 

Այսպիսով Բնության օրենքը Մրցակցությունն է որը ծնում է Նոր հորիզոններ բոլոր կենդանի Էակների համար: Մարդը Բնությանն զավակն է և հետևաբար ենթարկվում է նրա օրենքներին թե ենթագիտակցորեն և թե գիտակցորեն: Մի մոռացեք եղբայրենր որ Ենթագիտակցությունը Գիտակցության ծնունդն է:

 Բոլորիս հայտնի է մի Ֆենոմեն. հանճարը տարբերվում է մյուսներից : Իսկ ինչու ? Արդյոք ձեզ չի հետաքրքրել այդ հարցը?Իրականում Հանճարը հանճար է հենց դրանով և նրա ֆենոմենալ ստեղծագործ ունակությունը հենց այդ է . Նա տարբերվում է մեզանից և նա հետևաբար այլ մատածելակերպ ունի իսկ դրանից ել հետևում է նրա անատոմիաֆիզիոլոգիական յուրահատկությունը: հասարակության 70 % տարօրիանկ չէ այդ 70 %-ի մեջ ներառվող ցանկացած անհատի աչքերում: Ունենալով միանաման մտածելակերպ նրանք այլևս հանճար չեն կարող լինել քանի որ Արդեն իսկ այդ 70 % իր պոտենցիալը ներ է դրել գիտության մեջ և այլևս այդ 70 % մոտ առանց սեփական հաղփահարման չի կարելի գտնել ոլորտ որ կարելի էր հայտնաբերել: Ինքնին այդ 70 % նույնպես հանճար են սակայն ամբողջ պոտենցիալը նրանց արդեն ներ է դրվել իսկ մնացածի համար հարակավոր է արդեն մարդկության քայլը դեպի ատաջ որը և կատարում են հանճարները: 

 Այսպիսով հասկանալի է դառնում որ անհնարին է պատկերացնել մարդկության զարգացումը , Homo sapiens-ի հաղթահարումը եթե մարդիկ դադարեն սեփական եսը դոմինանտ դիրքում պահելը : 

 Այսպիսով ցանկացած բնագավառի զարգացում մրցակցություն է պահանջում . չկա այն չկա նաև զարգացում: Պատկերացրեք ինչ կլիներ կրթությունը եթե չլիներ աշակերտական մրցակցություն , ուսանողական ... 

 Բնականաբար հարց է ծագում. Իսկ ինչ է Ամերիկյան մտածողները, ղեկավարները չեն գիտակցում այս ամենը?Իհարկե գիտակցում են և նրանց նպատակը հենց մրցակիցների հեռացումն է և սա ես անվանում են ՍՊԻՏԱԿ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆ : Նրանք ցանկանում են հավատացնել բազում - բազում անհատների թե իբր իրենցը անպետք է , հնադարյան : Իհարկե կան համոզմունքեր , սկզբունքներ որոնք հնացել են և որոշ ծույլերի պատճառով այդ սկզբունքները չեն մոդեռնիզացվել : Ազգայինի հիմքի վրա մենք պիտի ստեղծենք նորը . . . 

 Գլոբալիզմը homo sapiens-ի լճացմանն է բերում!

ՄԵՌՆԵԼ ԿԱՐՈՂ ԵՆ ԱՄԵՆՔԸ ԲԱՅՑ ՄԵՌՆԵԼՈՎ ՀԱՂԹԵԼ ՔՉԵՐԸ-ՆՈՐ ՀԱՅԵՐ

Հայոց Պատմությունը Լի է Հաղթական էջերով ՝ Մայիսի 26,27,28 ...  : Հաղթանակներն են ծնում ազգի բարեկեցությունն ու ազգի բարոյական նկարագիրը: Տկար է այն ազգը որը նպատակ է համարում սեփական շահը իսկ միջոց Հայրենիքը : Միջոցը շահն է իսկ նպատակը ՀԱՅՐԵՆԻՔՆ ՈՒ ԱԶԳԸ-Նոր Հայեր

ՆՈՐ ՀԱՅ ԱՐԻԱՆԸ

Մի ազգ , որը տեսել է հաղթանակ և դառը պարտություն , չի կոտրվել և չի վերացել անգամ երբ      բյուր-բյուրերով կոտորում էին նրան ,որը հազարամյակների թատերաբեմի ՝  մի մասն է կազմում ,  ուղղակի ունի մեծ պատգամ և Աստվածատուր ազգի մասին է խսքը գնում , որը Աստծո առաքելությունն է համայն մարդկություն : Եվ ծնվեց նա ով պիտի առաջնորդի մարդկությանը դեպի լավը , որը պիտի ջնջի պատմ ության վաղվա էջերից անարդարությունը իր ազգի հանդեպ , դրանով ազդարարի արշալույսը նոր մարդկության:  

Ծնվեց նա և նրա ծնողը ազգն էր , որ սպասել էր նրա գալուստին դեռ շատ վաղուց և կուտակել էր նրա համար իմաստություն , որը նա ծծում էր կաթի փոխարեն : Անունն էր նրա ԱՐԻԱՆ  : Արշալույսը ազգի և նրա առաջնորդի ծագեց խավարից , որը պիտի լուսավորի Արիանը:

Թափառաշրջիկ է նա ՝ Արիանը , որը մուրրում է ամենքից և տալիս ամեն ինչ , հանուն նոր մուրրման առ ազգ: Նա չի վերցնում քանզի ձգտում  է մեծ աղքատության , երբ ամեն ինչ կտա ամենքին:

Երբ Արիանը դարձավ 17 տարեկան ՝ նա լքեց իր տունը , հանուն իր տան արարման:

ՆԱԽԱԲԱՆ?

Խավար էր նրա ճամփան և խոսեց ինքն իր հետ այսպես.

<<Միմիայն Խավարություն, ահա այսօր բոլորի մտքերն ու արարքներն և այն ամենը ինչ այսօր  եղելություն է պիտի կործանվի և ոչ այն պատճառով որ ես այդպես եմ ուզում , այլ այն որ բնությունը  մրցակցում ու զարգացում է ցանկանում: Ժամանակավոր է բարին առանց չարի և չարն առանց բարու , քանզի ձգտմանն ու նոր արարմանն է  խթանում ամենի հակադրությունը: Այսօր ես ծնունդն եմ լույսի և խավարի: Խավար որ  ուզում է ապրել , և լույս որ ցանկանում է վերածնվել: Բացարձակ խավար և բացարձակ լույս , ահա թշնամիները կյանքի ,  մահացու թշնամիները , որոնք ոչնչության են վերածում կյանքը: Իմ խոսքերը թող լսեն միայն խավարի և լույսի կրողները , եվ միայն նրանց ականջներին է հասու իմ մտքերը:>>

Հանկարծ նա նշմարեց հեռվում մարդու ՝ ում ձեռքին լապտեր կար: Լապտերով մարդը ինչ որ անհասկանալի ձայներ էր արձակում , որը ավելի շուտ գայլի ոռնոցի էր նման քան մարդու աղաղակի: Մոտենալով Արիանին , երևաց նրա դեմքը: Առնոտ  ու կեղտոտ էր նրա երեսը ,որը միմիայն լապտերի շնորհիվ էր նշմարվում այդ խավարի մեջ:

-Ինչ է պատահել մոլորյալ  , ում ես փնտրում այս խավարում?

Առանց համբերելու ու մտածելու լապտերով  մարդը սկսեց գոչել:

-Այդ դու ես , այո . որ պիտի ծնվեիր : Ես հենց քեզ էի փնտրում  : Դու պիտի լուսավորես խավարը և փայփայես խավարը հանուն արարման: Ես ոռնում էի կարոտից , քանզի կարոտել էի արարմանը և չեի հավատում Արարչի գոյությանը: Բայց ահա Արարիչը արարեց մի նոր Արարչի հանուն կյանքի և հանուն հենց իրեն:

Այս  խոսքերը կրկնելով նա չքվեց , մարեց և նրա լույսը , որովհետև նա այլևս չէր փնտրում, նա գտել էր այն ինչին կարոտում էր:

Այդ ժամ Արիանը առաջին անգամ ցավ զգաց : Ոտքը նա դրել էր օձի գլխին:Նա ժպտաց և ոտքը քաշելով այսպես խոսեց օձի հետ:

<<Իմաստությունը որքան մեծ է , այնքան նա ձգտում է հորձելու սփյուռ մարդկության և իմաստություն չէ , երբ իմաստությունդ ճշմարիտ թե արդար , չի արարում: Ես մինչ թափառումն առ աշխարհ չէի արարում և դա էր պատճառը իմ անզգայության: Այսօր ես մոլորյալին հանդիպեցի և առաջին հենց քեզ արարեցի: ՑԱՎՆ Է ՈՐ ՄՂՈՒՄ Է ԴՐԱ ԻՍԿ ՀԱՂԹԱՀԱՐՄԱՆԸ ,ՀԱՆՈՒՆ ՆՈՐ ՑԱՎԻ : Դու մարդկության  բարեկամ , որ սկիզբն ես տալու զգայությանը , հարություն պարգևիր այս մեռելներին , դու իմ ընկեր անբաժան , ամեն անգամ ցավ պատճառիր հանուն նորի կերտման և որքան իմաստությունը , այնքան ավելի ես խայթում և ցավեցնում: Ամենաշատը Արարչի հոգին է ցավում , չէ որ դա է պահանջում դրդիչ ուժը հաղթահարման , դեպի լավը , դեպի նոր ‘ ավելի հուժկու ցավը: Դարձիր ինձ հետ թափառական  և խայթիր , ցավեցրու իմ խոսքերով մոլորյալներին: Ահա և մեր առջև գյուղաքաղաքը: … Վաղը շատ հոգու սրտեր ենք խայթելու>>

Այսպես Արիանը օձի հետ առաջ շարժվեց  , դեպի գյուղաքաղաք: